Ινομυώματα vs Λειομυοσαρκώματα: Ομοιότητες και διαφορές

Τα ινομυώματα της μήτρας, επίσης γνωστά ως λειομυώματα, είναι καλοήθεις όγκοι που σχηματίζονται στο τοίχωμα της μήτρας από τις λείες μυϊκές της ίνες και έχουν καλή πρόγνωση. Μαζί με τα λειομυώματα συνηθίζεται να περιγράφονται και τα λειομυοσαρκώματα, με αποτέλεσμα πολλές φορές λανθασμένα να συγχέονται. Τα λειομυοσαρκώματα είναι σπάνιος τύπος σαρκώματος της μήτρας, είναι καρκινικοί όγκοι και έχουν  κακή πρόγνωση.

Η εξαλλαγή ενός λειομυώματος είναι εξαιρετικά σπάνια, ενώ η πιθανότητα ανεύρεσης λειομυοσαρκωμάτων κατά την επέμβαση για κλινική ένδειξη λειομυώματος είναι πολύ μικρή.

Βάσει ερευνών δεν είναι αποδεδειγμένο ότι τα λειομυοσαρκώματα αρχίζουν ως ινομυώματα, ούτε ότι η ύπαρξη ινομυωμάτων αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης ενός λειομυοσαρκώματος ή άλλων καρκίνων της μήτρας. Σαφώς και τα δύο αποτελούν  ανώμαλες μάζες και μπορούν να αναπτυχθούν, με την ειδοποιό διαφορά ότι τα λειομυοσαρκώματα έχουν ταχύτερη ανάπτυξη.

Τα λειομυοσαρκώματα της μήτρας έχουν επιθετική, νεκρωτική και αιμορραγική τάση, ενώ η συμπτωματολογία τους αφορά  μηνο-μητρορραγίες, άτυπα ενοχλήματα υπογαστρίου, αίσθημα βάρους στο υπογάστριο και ψηλαφητή μάζα.

Η μέση διάρκεια των συμπτωμάτων είναι συνήθως πέντε μήνες πριν τη διάγνωση και συνήθως παρουσιάζονται σε ηλικίες άνω των 50 ετών.

Λειομυοσάρκωμα ή ινομύωμα

Επειδή ένα λειομυοσάρκωμα μπορεί να μοιάζει πολύ με ινομύωμα, μια σωστή και άμεση διάγνωση μπορεί να είναι κρίσιμη για την υγεία και κατά συνέπεια την καλύτερη θεραπεία της ασθενούς.

Παρόλο που ίσως να φαίνονται όμοια στην  αρχή, με μία πιο προσεκτική ματιά παρατηρούνται πολλές διαφορές μεταξύ των δύο. Σε αντίθεση με τα ινομυώματα, τα λειομυοσαρκώματα τείνουν να είναι επεμβατικά, νεκρωτικά και αιμορραγικά. Τα ινομυώματα μορφολογικά έχουν μια σκληρή, κρεμώδη λευκή επιφάνεια σε αντίθεση με ένα λειομυοσάρκωμα που χαρακτηρίζεται από  μονήρεις όγκους σε ποσοστό έως και 75%, όχι σαφώς περιεγραμμένοι και με χαρακτηριστική γκριζο-κίτρινη μακροσκοπική επιφάνεια διατομής.

Ουσιαστικά τα στοιχεία που θα θέσουν τη διάγνωση ενός λειομυοσαρκώματος είναι είτε η ύπαρξη >10 μιτώσεων/ 10 οπτικά πεδία χωρίς συνυπάρχουσα θρομβωτική νέκρωση αλλά με διάχυτη μετρίου έως σοβαρού βαθμού ατυπία, είτε η ύπαρξη θρομβωτικής νέκρωσης ανεξαρτήτως μιτώσεων και βαθμού κυτταρικής ατυπίας.

Τα λειομυοσαρκώματα  και τα ινομυώματα μπορούν να προκαλέσουν  αιμορραγία στον κόλπο. Χαρακτηριστικά είναι τα αποτελέσματα ερευνών της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, σύμφωνα με τα οποία "περίπου το 85% των ασθενών που έχουν διαγνωστεί με σαρκώματα μήτρας έχουν ακανόνιστη κολπική αιμορραγία (μεταξύ περιόδων) , αυξημένη και με παρατεταμένη διάρκεια κύκλων ή αιμορραγία μετά την εμμηνόπαυση".

Διάγνωση:

Όσον αφορά την διάγνωση, οι γυναίκες με ινομυώματα τείνουν διαγιγνώσκονται γύρω στην ηλικία 40-50 ετών, ενώ εκείνες με λειομυοσαρκώματα τείνουν να διαγιγνώσκονται σε ηλικία 50 ετών και άνω. Η προεγχειρητική διάγνωση των λειομυοσαρκωμάτων της μήτρας είναι συνήθως αδύνατη. Ωστόσο μόνο η εξέταση MRI είναι μια μέθοδος που φαίνεται να έχει την δυνατότητα διαφορικής διάγνωσης των σαρκωμάτων από τα καλοήθη ινομυώματα.

Λόγω της σπανιότητας των λειομυοσαρκωμάτων και της ανάγκης για μια ομάδα θεραπείας πολλαπλών ειδικοτήτων, η θεραπεία γίνεται καλύτερα σε ένα εξειδικευμένο κέντρο με πείρα στη φροντίδα του σαρκώματος. Η χειρουργική αντιμετώπιση που ενδείκνυται είναι η κοιλιακή υστερεκτομή με αμφοτερόπλευρη εξαρτηματεκτομή.

Αυτοί οι όγκοι έχουν τάση αιματογενούς διασποράς. Η επίπτωση της λεμφαδενικής μετάστασης κατά τον χρόνο της διάγνωσης είναι μικρότερη από 5%, ενώ η λεμφαδενεκτομή δεν φαίνεται να επηρεάζει την επιβίωση. Σήμερα, με τις καλύτερες μεθόδους αντιμετώπισης, η επιβίωση είναι περίπου 50% στο πρωταρχικό στάδιο.